Mini Stationary Shoplog!

Hallo! De afgelopen twee weken heb ik het onwijs druk gehad met school, maar toch nog de tijd gevonden om af en toe wat spulletjes te shoppen. Zo had ik voor school wat mappen, accentueer stiften en ander spul nodig; alleen vond ik het merendeel het niet echt waard om op m'n blog te delen. De foto's zijn overigens niet naar mijn zin, maar het daglicht van vandaag was zo vreselijk om mee te werken dat ik besloot om het hier maar bij te laten. Terwijl ik dit typ stapt een van mijn (mannelijke) huisgenoten trouwens onder de douche met 'Ke$ha - TikTok' keihard aan. Heerlijk om achter al die persoonlijke dingen te komen die je op het eerste moment niet achter mensen gezocht zou hebben, haha. Hierbij vier random dingetjes!

Vreemde Vogel

Veel dingen in het dagelijks leven gebeuren zonder dat het mensen opvalt. Afgelopen weekend stond er in het Volkskrant Magazine een fotoserie van Peter de Krom, die foto's maakte van het dagelijks leven in de Hoek van Holland. Ik vond de fotoserie erg tof, omdat de mensen daar van het 'doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg'-motto zijn, maar onbewust toch bijzondere situaties creëren. (Nieuwsgierig? Kijk dan even hier: http://peterdekrom.com/vrijwerk/hvh/index2.html.) Toen ik deze meneer blij zijn armen zag spreiden bovenop een kunstwerk, wilde ik in eerste instantie een foto van vooraf nemen. Tot ik opeens de vogel spotte die aandachtig naar de man zat te staren. Hilarisch. Met de fotoserie van de Hoek van Holland nog in mijn achterhoofd kon ik me precies voorstellen wat de vogel op dit moment dacht. 'Nee, dit gaat je niet lukken. Jij kunt niet vliegen. Doe nou maar gewoon.'

Pictures: Grey Holland

Op de een of andere manier vind ik Nederland altijd 'grijzig' worden wanneer de 'r' in de maand verschijnt. Met uitzondering van deze week (Hallo! Waar komt die zon opeens vandaan?), krijg ik altijd een grauw gevoel bij deze maanden. Vandaar ook dat ik vond dat deze foto's, gemaakt op Ameland, zwart-wit moesten. Ze zijn eigenlijk geschoten met een stralend blauwe lucht, maar op deze manier past het meer bij deze tijd van het jaar. Vorig jaar was het ook al zulk mooi weer in oktober, en in mijn hoofd klopt het gewoon niet. Vandaar dat ik zelf heb geprobeerd om het wel kloppend te maken. Want zo 'hoort' het nu te zijn. Regen, kou, mist.. Dingen die niet te zien zijn op de foto's, maar die ik er wel bij voel dankzij het zwart-wit effect. Desondanks ben ik blij dat het deze week nog zulk mooi weer is, want het heeft ook meteen een enorm positief effect op mijn humeur. En dat kon ik wel gebruiken, want de tentamens komen eraan! Helaas heb ik hierdoor iets minder vaak de tijd om te bloggen, maar dat komt daarna wel weer. In ieder geval; de foto hierboven vind ik persoonlijk het mooist, dankzij de vage horizon op de achtergrond. 

Fijne donderdag!
Liefs, Lisa

20 Things Before I'm 20

Over 103 dagen ben ik geen tiener meer. Dan ben ik een twintiger, en ga ik beginnen aan het volgende stadium in mijn leven. Tien jaar waarin ik nog studeer, ga beginnen met het 'echte leven' (werken), ga samenwonen en aan het eind van die tien jaar misschien wel een gezin sticht. Tenminste, dat is hoe het bij de meeste mensen verloopt. Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee waar ik over tien jaar zal zijn, maar een ding is zeker: in de komende tien jaar wordt van mij verwacht dat ik een stuk volwassener ga worden. Gelukkig is dat allemaal ver weg en ben ik voorlopig nog niet klaar met mijn studie, maar het leek me wel leuk om twintig dingen te bedenken die ik nog graag voor m'n twintigste gedaan heb. Niet omdat ik vind dat ik deze dingen nog in mijn tienerjaren moet hebben gedaan, maar meer om mezelf uit te dagen. En mijn twintigste verjaardag leek me daar de perfecte deadline voor! 

Traveling Tuesday: Istanbul (Dolmabahçe Paleis)

 

Foto's door mij.

Night-night blankie, night-night bed

's Nachts is foto's schieten een stuk moeilijker dan overdag. De foto's worden wazig, te donker, of juist overbelicht dankzij de flits. Of bovenstaande foto daarom tot de categorie 'mislukt' behoort, is nog maar de vraag. Ik schoot hem afgelopen donderdagnacht, na een avondje werken en een paar minuten voor ik me klaar ging maken om op bed te gaan. De lichtgevende strepen zijn per toeval in de vorm van vraagtekens, waardoor hij in mijn gedachten bleef hangen. Ik besloot dat deze foto tekst nodig had, en vond uiteindelijk een gedichtje over naar bed gaan van C J Heck. Voor mijn gevoel had de tegenstelling tussen het gedicht en de foto namelijk niet groter kunnen zijn; de foto weergeeft een (stap)nacht waarvan je niet weet wat het gaat brengen, het gedicht benadert de nacht als iets waarin geslapen moet worden. Een lastig dilemma, als student zijnde.

Night-night moon

Night-night stars

Night-night noisy

trucks and cars.

Night-night sand box

Night-night toys

Night-night other

girls and boys.

Night-night mom

Night-night dad

Night-night Boogie Man

who's not bad.

It's time to go to sleep now, 

most all my night nights said.

Night-night blankie

Night-night bed. 

- C.J. Heck

A Short Story For Sunday

Bron: weheartit.com

Ik ben gek op schrijven. Het liefst zou ik mijn dagen vullen met het schrijven van verhalen, maar helaas ben ik geen schrijfster en vaak heb ik er de tijd niet voor. 'De Woestenij' is een van de verhalen waar ik nu al een poos aan werk, en in het kader van 'je angsten overwinnen', zet ik het nu online. Wie weet is er iemand die zich er heel eventjes op deze luie zondag mee kan vermaken :) Ik weet niet of ik dit in de toekomst vaker ga doen (het is eng, stttt), en ik zet natuurlijk ook maar een klein deel online aangezien het anders wel heel veel wordt, maar wie weet!
Liefs, Lisa

De Woestenij

Het begon met de dood van mijn kamermeisje. Ik vond haar voor mijn bed, liggend op haar zij, blik gericht op de deuropening. Bloed zag ik niet, maar ik wist dat ze dood was. De geur van de dood hing al in de lucht, haar huid zag grauw en haar gebarsten lippen vormden een grimas, alsof ze dood lachend had aangekeken. Langzaam keerde ik me om in de deuropening, m’n vuisten ballend. Ik zou niet huilen. Dit had ik niet gedaan bij de dood van moeder, en zou ik dan ook zeker niet doen om een kamermeisje. Niet dat haar dood mij niet raakte, maar omdat tranen nog meer onheil aantrokken. Ik ademde diep in, sloot m’n ogen, telde tot vijf, en ademde uit. M’n vuisten ontspanden zich, en plotseling besefte ik me wat ik aan het doen was. Achter me lag het lijk van een jong meisje, nog jonger dan ik, en ik had gewoon mijn ogen gesloten, met de dood pal achter me. Ik moest echt leren om mijn emoties beter onder controle te houden. Zonder nog een blik achterom te werpen, rende ik naar de eetzaal, de plek waar ik mijn vader kon vinden op dit tijdstip. Hij zou me waarschijnlijk een andere kamer geven. Geen enkele vader zou zijn dochter in een kamer laten slapen, waarin iemand was vermoord. Schrikkend van mijn eigen gedachten, stopte ik met rennen. Waar kwam die gedachte vandaan? Hoe wist ik zo zeker dat ze was vermoord? Mensen stierven hier iedere dag. Maar niet met een grimas op het gezicht. Deze keer was anders. En voor zover ik wist, was ze ook niet ziek geweest. Maar waarom zou iemand een onschuldig kamermeisje vermoorden? 
Alhoewel ik haar echte naam nooit gekend had, wist ik heel goed wie ze was. Met haar olijfkleurige huid, grote groene ogen en zwarte lange haar was ze altijd een opvallende verschijning geweest op het kasteel. M’n vader had haar en haar broer jaren geleden gevangen genomen, na een strooptocht aan de overkant van de zee. Een zee die ik nog nooit overgestoken had, en waarschijnlijk ook nooit zou oversteken, als het aan vader lag. ‘De Woestenij is geen plek voor meisjes zoals jij’, waren zijn woorden geweest toen ik vroeg of ik met de volgende overtocht mee mocht op het schip. Niet dat dat in de nabije toekomst zou gaan gebeuren; de keer dat hij het kamermeisje en haar broer mee terug had genomen, was de laatste keer geweest. Ik herinner me het nog heel goed, mijn vader die aan kwam rijden met een klein donkerharig meisje voor op zijn zadel, haar broer zelfstandig, maar geketend, op het paard ernaast. Ik heb nooit met hem, of zijn zusje, mogen praten. Toen ik naar m’n vader toe rende om te vragen wie mijn nieuwe vriendinnetje was, commandeerde hij een van zijn soldaten om het meisje van zijn zadel te halen en weg te dragen. Daarna stapte hij zelf af, en liep met grote passen naar me toe. Hij torende boven me uit, en heel even was ik bang voor hem. Waarschijnlijk had hij iets in mijn ogen gezien, want zijn blik verzachtte en hij pakte me bij de hand. “Luister, Katherine”. Uh-oh. Ik probeerde mijn hand weg te trekken, maar hij greep hem alleen maar steviger vast. De laatste keer dat vader mijn volledige naam had gebruikt, was toen moeder overleed. Mijn tienjarige zelf bereidde zich mentaal voor op wat er komen ging, en uit paniek keek ik om me heen om een aanwijzing hiervoor te ontdekken. De soldaten, gehavend en sommige gewond, keken zwijgend naar de grond. Het waren er minder dan er waren vertrokken, maar dat was geen verassing na een strooptocht in de Woestenij. Mijn ogen kruisden die van de geboeide jongen, en ik deinsde achteruit. Hij keek me aan met ogen zo vol haat, dat ik me eerst afvroeg of het wel voor mij bedoeld was. Hij was misschien een jaar of twaalf, maar zijn zwarte ogen, die dwars door me heen leken te snijden, waren vele jaren ouder. Vader keek achterom om te zien wat mij zo van streek had gemaakt, en de jongen sloeg zijn ogen neer. Opgelucht haalde ik adem, maar ondertussen balde ik mijn vuisten. Als hij me ooit weer zo aankeek, zou hij het voelen, enge zwarte ogen of niet, beloofde ik mezelf. Mijn vader draaide zich weer om. “Katy”, begon hij weer. “Ik wil niet dat je ooit met ze spreekt. Ze zijn gevaarlijk.” Van het kleine donkerharige meisje kon ik me het niet voorstellen, ik was immers groter dan haar, maar van de jongen inmiddels heel goed. “Waarom hebt u ze dan mee naar huis genomen, vader? Als ze zo gevaarlijk zijn?” “Omdat ze nog veel gevaarlijker zijn wanneer ze hier niet zijn.” Dat leek me gek. Hoe kon iemand gevaarlijk zijn, wanneer hij niet in de buurt was? “Heb je me begrepen, Katy?” vroeg mijn vader. “Ja, vader.” In mijn hoofd was ik al bezig met bedenken wanneer ik een kans zou hebben om deze twee gevaarlijke mensen te bestuderen. Aangezien mijn leven de laatste tijd alleen maar bestond uit boeken lezen en Mathil mee helpen met het huishouden, leek me dit wel een mooi avontuur. Vader kneep in mijn arm. “Nou? Heb je me begrepen?”, vroeg hij dringend. “Ik heb u begrepen”, antwoordde ik, rukte mijn arm los en rende weg. 

Quick Saturday Tip! (Action)

Oh Action, wat houd ik toch van je. Als student zijnde (en in de latere fases in mijn leven ook nog, dat beloof ik je) ben jij een van mijn beste vrienden. Laatst bracht ik met een van mijn andere beste vrienden (Lisa, blogt hier) je weer een bezoekje en je stelde me niet teleur. Ik kocht namelijk:

Sorry voor bovenstaand amateuristisch-reclame-folder-achtige poging, maar ik geloof dat het wel mijn enthousiasme uitdrukt :) Ik heb zelf nog niet eerder een beanie in mijn bezit gehad, wel andere mutsen, omdat ik me altijd afvroeg of ik het wel zou gaan dragen. Maar voor €1,50 wil ik het best proberen! Ik heb de groene en de zwarte versie meegenomen, maar ze hadden ook nog grijs en felle neonkleuren. De stof is prima, prikt niet, pasvorm is voor zover ik dat kan beoordelen met mijn nul-beanie ervaring goed, en dan de prijs.. Hier kan je geen buil aan vallen volgens mij.

Fijne zaterdag!
Liefs, Lisa